Gewoon even zijn, in plaats van veel willen doen • maandmomentjes februari 2022

Aan het begin van elke maand geef ik jullie een kijkje in mijn maanddagboek. Dit is een overzichtje van mijn geschreven maandelijkse dagboek aangevuld met fotomomentjes. In deze blogpost deel ik het maandoverzicht van februari 2022 met jullie. Een maand waarin ik veel offline was, wat ik heel erg fijn vond en echt even nodig had. Een maand waarin ik gewoon even was, in plaats van dat ik veel wilde doen. Ben je benieuwd? Lees dan mee!

Begin februari merkte ik dat ik het wat rustiger aan wilde gaan doen. Eigenlijk had ik best last van de nasleep van een drukke december- en januarimaand. Veel blogs schrijven, leren voor mijn studie, veel samenwerkingen met bedrijven, bijna iedere dag willen posten op Instagram… Ondanks dat ik tussendoor veel slow living-momentjes in had gepland, eiste het allemaal z’n tol. Zeker na mijn toets, waar ik in mijn laatste weekoverzicht al over vertelde, wist ik dat ik het wat anders aan wilde gaan pakken. In februari focuste ik me daarom vooral op even niets moeten. Gewoon even zijn, in plaats van veel hooi op m’n vork nemen en veel willen doen.

Deze maand bestond dan ook uit veel rustmomentjes. Het winterse weer zorgde ervoor dat ik vaak onder een dekentje wilde kruipen, een warm drankje erbij, en gewoon even genoot van het moment. Een dik vest aan, zelfgemaakte chocolademelk, een gebreide deken, en dat was genoeg.

Ondanks de vele stormachtige regendagen trok ik ook vaak mijn jas aan en ging ik een stuk wandelen. Terug in de natuur, even de frisse lucht inademen, en vaker dan niet kwam ik als een verzopen kat weer thuis. Maar dat maakte voor mij helemaal niets uit, want het voelen van de regen op mijn gezicht, het inademen van die speciale regengeur… Ik werd er rustig van. En af en toe, als ik rond zonsondergang ging lopen, waren er zulke mooie luchten: als de wolken wat wegtrokken en plaatsmaakten voor dat straaltje laatste zonlicht. Dat geeft toch wel echt die magische zonsondergangen.

Met een to do-lijstje wat bijna leeg was kreeg ik weer rust en ruimte in mijn hoofd om meer te genieten van dingen waar ik al een tijdje geen ruimte voor had. Als eerste was dat lezen. In januari begon ik hier al mee en las ik onder andere Het onzichtbare leven van Addie Larue, een boek van meer dan 500 pagina’s. Ik vond het niet alleen een geweldig boek, maar het herinnerde mij er ook aan hoe heerlijk ik het vind om veel te lezen. In 2021 las ik maar zo’n elf boeken en had ik periodes waarin ik vrijwel niet las, ik deed soms zelfs maanden over één boek.

Dit jaar is mijn leesroutine weer helemaal terug, ben ik weer net dat jonge schoolmeisje dat stapels boeken haalde uit de bieb en ze allemaal tegelijkertijd wilde lezen. In plaats van de bieb ging ik deze maand naar de kringloopwinkel en kocht ik een stapel boeken. En toegegeven, er waren deze maand ook wat bezoekjes aan de boekenhandel voor wat nieuwe boeken. Hoewel lang niet alle leesboeken in mijn boekenkast passen, maakte ik ruimte in mijn kamer om her en der stapeltjes boeken neer te leggen: op mijn vensterbank, op mijn ladekast en nachtkastje, en op de planken aan de muur. Het is nu echt een boekenkamer geworden en als boekenwurm hou ik ervan.

In februari las ik uiteindelijk vier boeken: een thriller, Parijs van Kiki van Dijk, die ik in één middag uitlas. Ik vond hem goed en het einde had ik alleen maar deels kunnen voorspellen, wat me niet vaak overkomt. Vaak weet ik bij een thriller al heel snel wie wat gedaan heeft, maar dit einde verraste me toch wel en dat is een goed teken.

Daarnaast las ik de prachtige gedichtenbundel Draft van Kay van der Vleuten, die ik er iedere ochtend en avond even bijpakte om wat mooie gedichten uit te lezen. Dit is ook mijn derde Charlottes boekentip geworden op mijn Instagram account.

Ik las ook een boek waar ik al zoveel over had gehoord, dat ik hem wel moést lezen: Nooit meer van Colleen Hoover. Het boek maakte de vele positieve reacties helemaal waar, want: wat een parel! Zo mooi, maar ook zo ontroerend en heftig. Op het einde heb ik me toch een potje zitten huilen. Zeker een aanrader, maar wel als je de noodzakelijke tissues bij de hand hebt.

Het vierde boek wat ik deze maand las was Onderweg van Bente van de Wouw en gaat over de wandeltocht Santiago de Compostela die zij liep na een zware burn-out. Ik wil hier nog niet te veel over zeggen (want misschien, hint, wordt dit een boekentip voor mijn Instagram), alleen dat ik heel, heel veel bewondering heb voor Bente.

De drukte van de afgelopen paar maanden had er ook voor gezorgd dat mijn hoofd eind vorig jaar te vol zat om aan mijn schrijfproject te werken. Ik probeerde het wel, want in dit schrijfproject ligt mijn hart, en ik wilde zó graag dat de eerste versie af zou raken. Ergens wilde ik het misschien een beetje te graag en werkte dat averechts: mijn hoofd blokkeerde en ik raakte alleen maar gefrustreerd omdat het schrijven niet lukte. Af en toe een nieuwe zin, oké, dat lukte nog wel, maar echt verder met mijn project kwam ik niet. Die 80.000 woorden bleven 80.000 woorden en ik liep helemaal vast.

Toen ik deze maand een stapje terugdeed, wat meer offline ging en niet zoveel druk op mezelf legde om te studeren én te schrijven én te bloggen én Instagram bij te houden, ontstond er langzaamaan weer ruimte om verder te kunnen gaan met schrijven. Ik wist waarom ik vastliep met mijn project en begon opnieuw, met een nieuw document met welgeteld 0 woorden. Ik ging over alles wat ik tot nu toe had geschreven heen en begon te herschrijven. Langzaam kwam de inspiratie weer tevoorschijn. Ze was nooit helemaal weggeweest, maar had zich verscholen in een plek in mijn hoofd ergens ver weg, en nu ik weer ruimte had, kwamen de woorden weer op papier en voelde ik me weer mezelf worden. Ik besefte weer waarom ik dit deed, en waarom ik schrijven het leukste vind wat er in deze wereld is: als de woorden blijven stromen en ik zinnen bedenk waar ik mezelf soms over verbaas, dan voelt schrijven geweldig.

Nu ben ik dus weer opnieuw begonnen met hetzelfde project, maar ook weer niet helemaal, want die 80.000 woorden zijn al geschreven. Het wordt nu alleen nog meer het verhaal wat ik in mijn hoofd heb. Ik leg verder geen tijdsdruk op mezelf, schrijf wanneer ik wil, hoofdstuk voor hoofdstuk, zin voor zin, woord voor woord. Dat het hele manuscript dit jaar af zal zijn verwacht ik wel, maar ik zie verder wel waar het me brengt.

Naast veel ontspannende momentjes, tijd om tot rust te komen, te lezen en te schrijven, waren er deze maand ook een paar bezoekjes aan de binnenstad. Het was natuurlijk opruiming en ik kon het niet laten om rond te snuffelen en wat dingetjes mee naar huis te nemen. De buit: een lekkere sjaal in een van mijn favoriete kleuren, een warme rode trui (die ik op dit moment aan heb, en hij zit heerlijk!) en een lange, zachtgroene tuinbroek die ik niet kon laten liggen. Als je mij een beetje kent weet je dat ik een lange tuinbroeken-verslaving heb, haha. Ik heb er inmiddels vier: een hele lichtblauwe, een denimblauwe, een corduroy in een bruine kleur en nu deze groene. Ik ben er zo blij mee.

Een ander momentje waar ik enorm van genoot was het tweede bezoekje aan de binnenstad deze maand, waar we vegan kerrie-bloemkoolsoep en broodjes haalden bij een leuk tentje. Ik heb geloof ik nog nooit zo’n lekkere soep op, want hij was echt heerlijk! Het was een regenachtige, koude dag, dus ook direct een mooi moment om mijn nieuwe sjaal om te doen.

Ik vind het ook heerlijk om lekker te experimenteren met eten en in februari stond ik dan ook vaak in de keuken. Ik maakte een vegan appel-notentaartje, waar ik het receptje binnenkort van zal delen, en na veel te hebben uitgeprobeerd was mijn receptje voor heerlijke smeuïge vegan brownies ook af. Bij EkoPlaza zag ik dat de vegan gyros in de aanbieding was, dus die nam ik mee naar huis en ik maakte vegan broodjes gyros. Die waren ook zo lekker en zeker voor herhaling vatbaar!

Eind deze maand kwam ineens het nieuws over de oorlog in Oekraïne, waar ik enorm van schrok. Ik merkte dat ik me nog meer wilde afsluiten van sociale media, omdat alle nieuwsberichten me enorm aangrepen en ik behoorlijk overstuur erdoor raakte. En eerlijk gezegd ben ik dat op dit moment nog steeds. Om te weten dat er niets is wat wij kunnen doen om de situatie te veranderen, dat we alleen vanaf de zijlijn kunnen toekijken, dat geeft me een machteloos gevoel.

Na een paar gesprekken te hebben gehad met vriendinnen ben ik er ook over uit dat het oké is om me zo te voelen. Ik mag mijn emoties gewoon mijn emoties laten zijn, en het is ook oké om daarna te genieten van mooie dingen: zoals deze prachtige zonsondergang, of mijn dagelijkse knuffels met Lily (die altijd haarfijn aanvoelt wanneer ik haar nodig heb en er altijd voor me is – ik hou zoveel van haar!). Het is oké dat ik me overweldigd voel en het is oké om alle emoties te voelen, langs me heen te laten gaan, en daarna weer verder te gaan met mijn dag. Het nieuws maar een paar keer per dag lezen en er daarna afstand van proberen te nemen, mezelf te omringen met liefde en mensen die ik liefheb. En als je dit leest, wil ik dat ook tegen jou zeggen: het is oké.

Nu is het alweer maart en iedere keer verbaas ik me weer over hoe snel de tijd gaat. Februari was toch wel een hele belangrijke maand, waarin ik leerde dat het goed is om wat vaker offline te gaan, wat minder te willen en wat meer gewoon te zijn. Komende maand ga ik door met lekker veel lezen, schrijven en zie ik wel wat er nog meer op mijn pad komt. Geen zorgen: ik blijf bloggen. Ik vind bloggen heerlijk. Alleen besef ik nu dat de druk die ik op mezelf legde, de druk om steeds weer nieuwe blogposts te schrijven, steeds weer op Instagram te posten, niet nodig is. Ik doe het in mijn eigen tempo, en dat is ook oké.