Een half jaar geleden adopteerde ik Lily

Een paar dagen geleden dacht ik terug aan wanneer ik Lily precies adopteerde en ik vroeg me af wat de precieze datum ook al weer was: 5 september 2020. Begin deze maand had ik haar dus precies een half jaar! Het is echt gek hoe snel de tijd is gegaan en wat er in die zes maanden allemaal is gebeurd, ik zou mijn meisje nu echt niet meer uit mijn leven kunnen denken.

De eerste paar maanden dat ik Lily had stonden vooral in het teken van haar operatie’s omdat ze ziek bleek te zijn. Ze had niet alleen een heel slecht gebit, maar in de auto nadat ik haar ophaalde voelde ik al wat rare bulten op haar buik. In eerste instantie dacht ik dat het littekenweefsel was. Lily is nu al 8,5 jaar en is een fokteefje geweest bij een erg slechte fokker. Ze heeft waarschijnlijk heel wat nestjes gehad al die jaren. Ze is een Chihuahua en dan gaan bevallingen vaak via een keizersnede, dus littekenweefsel leek me best logisch. Voor de zekerheid langs de dierenarts die maandagavond – ik haalde haar op op zaterdag – en helaas wist mijn dierenarts al direct dat het foute boel was. Lily had mammatumoren op haar buik en twee nogal verdachte bultjes bij haar rechter voorpootje. Gelukkig bleken die bultjes bij haar pootje onschuldig met de bioptuitslag, maar voor de zekerheid werden ze ook weggehaald een week later, toen Lily op maandagochtend werd geopereerd om de tumoren weg te halen.

Alles wees erop dat het goedaardige mammatumoren waren. Lily had een goed gewicht, haar bloedwaardes waren prima en ook de scan die van tevoren werd gemaakt liet zien dat er gelukkig nog geen uitzaaiingen waren. De operatie was succesvol en na tien dagen zou ik de uitslag krijgen van de tumoren. Lily was zo enorm sterk na de operatie! Ze bloeide helemaal op.

Helaas bleek dat de mammatumoren kwaadaardig waren, maar gelukkig was er goed nieuws. Kwaadaardige mammatumoren worden ingedeeld van graad 1 tot graad 3, met als graad 1 het minst ‘erge’, waarbij de kans dat het terugkomt vrijwel 0% is. Bij graad 2 is het al wat anders, want daar is de kans op terugkering 15.8% en bij graad 3 is die kans wel 58.8%! Lily’s tumor was gelukkig graad 1 en in het rapport wat ik na afloop kreeg, staat dat de tumor echt nét op tijd is verwijderd. Als hij nog 0.05 mm groter zou zijn geweest, zou mijn dierenarts hem niet meer helemaal kunnen hebben verwijderd.

Toen ik dat hoorde was ik zo, zo enorm dankbaar, en dat ben ik nog steeds iedere keer als ik eraan terug denk. Als je mij een paar jaar geleden had gezegd dat ik nu een Chihuahua zou hebben, zou ik je niet hebben geloofd. Er zijn over deze hondjes zoveel vooroordelen en er wordt nogal op neergekeken, dat het geen ‘honden’ zijn. Lily heeft mijn hele kijk veranderd, want ze is het liefste, leukste hondje dat ik me had kunnen wensen.

Ze heeft absoluut geen fijn leven gehad voordat ze bij mij kwam en ik merk dat ze nog steeds schrikt van onverwachte bewegingen. Vreemde of grote honden vindt ze maar eng en als we buiten lopen verliest ze me geen seconde uit het oog. Thuis wil ze het liefst altijd op mijn schoot en iedere ochtend als ze op mijn bed wakker wordt, kwispelt haar kleine staartje zo hard van blijdschap. Ze heeft enorme oren voor haar kleine koppie, met grote ogen en zo’n lief snoetje. Ze geniet nu intens van alle knuffels en liefde die ik haar geef en houdt ervan om op haar rug te liggen zodat ik haar buikje kan aaien – wat ik me absoluut niet kon voorstellen na de operatie.

Ik hou onwijs veel van haar en zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten. Het is echt meant to be geweest, dat weet ik zeker. ♥