Al een jaar lang zonder bril of lenzen

Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik mijn bril en lenzen voorgoed vaarwel zei. Dat klinkt misschien gek, geen bril of lenzen meer na ze jaren wel te hebben gedragen. Hoe dan? Misschien denk je nu: heb je dan een laseroperatie gehad? Maar niets is minder waar. Dit is misschien een beetje een ander soort blogpost dan je van mij zou verwachten, maar het onderwerp is iets wat ik zo belangrijk vind om met jullie te delen.

Het begin

Laat ik eerst bij het begin beginnen. Ik was veertien toen ik mijn allereerste bril kreeg. Na de zomervakantie kon ik het schoolbord ineens niet meer goed lezen. Voor de zomervakantie had ik het schoolbord echter nog perfect kunnen lezen, dus wat was er in die zes weken gebeurd waardoor mijn ogen ineens achteruit waren gegaan? Op dat moment dacht ik daar vrij weinig over na, maar achteraf gezien weet ik precies wat daar het antwoord op is. Ik spendeerde die zomer namelijk bijna al mijn tijd in de tuin, met een boek op schoot lekker veel lezen. Ik verslond boeken als nooit tevoren, zat alleen maar met m’n neus in een verhaal, en dat was heerlijk. Maar aan de andere kant is dat echt heel slecht geweest voor mijn ogen. Mijn ogen raakten er namelijk aan gewend om continue een boek te lezen en alles wat dichtbij was scherp te stellen. Omdat ik continue aan het lezen was, werden mijn ogen lui voor alles wat verder weg was.

Dus, wat doe je dan? Hup, naar de opticien. Mijn sterkte bleek redelijk mee te vallen: -1 aan mijn ene oog, -0.75 aan de ander en ik had een cilinder aan beide ogen. Ik mocht een bril uitzoeken en koos super enthousiast voor een zwart montuur. In die tijd was ik echt enorm onzeker over mijn uiterlijk, dus een bril verwelkomde ik maar al te graag zodat ik me erachter kon verschuilen.

Door de jaren heen…

Zoals dat bij bijna iedereen wel gaat, werd mijn sterkte door de jaren heen alsmaar erger. In al die jaren heb ik heel wat monturen gehad en uiteindelijk was mijn sterkte -3 aan beide ogen, met bij allebei mijn ogen een cilinder van -1.25. In de zomer van 2019 besloot ik dat ik genoeg had van een bril en wilde ik lenzen proberen. Het werden zachte maandlenzen en in eerste instantie ging dat prima. Ik droeg mijn lenzen iedere dag en merkte wel dat mijn ogen nogal droog werden na een hele dag dragen, zeker toen de warmere maanden eraan kwamen in 2020. En natuurlijk hielp het niet mee dat ik iedere zes maanden weer een voorraad maandlenzen moest bestellen, want dat tikte aardig aan.

Nachtlenzen, of toch niet? 

Toen hoorde ik ineens over nachtlenzen. Dat leek de perfecte optie voor mij: ’s nachts lenzen dragen zodat het overdag niet hoeft en geen last meer van die droge ogen. In juli 2020 ging ik dus terug naar de opticien om mijn ogen te laten opmeten voor de nachtlenzen. Alles klonk in eerste instantie heel goed, want ik wilde het zó graag. Geen last meer van die vervelende lenzen overdag en ook geen bril dragen. ’s Nachts sliep ik toch, dus dan kon ik toch best nachtlenzen dragen?

Naast de meting bij de opticien om te kijken of mijn ogen geschikt waren, deed ik veel research op internet. Ik kwam erachter dat niet iedereen zo positief was over nachtlenzen, dat er een zogenoemd ‘halo-effect’ ontstaat als het donker is en je dan dus niet prettig kunt kijken zonder lenzen, en natuurlijk kwamen ook de horrorverhalen voorbij van mensen met permanente oogbeschadiging. Toch negeerde ik al die berichten – er waren gelukkig ook zat positieve ervaringen – want ik wilde het zo graag. Bij de opticien bleken mijn ogen nét wel of nét niet geschikt te zijn. Het was op het randje, vanwege mijn cilinder, dus de opticien vond dat we het wel konden proberen. Daarnaast zei hij dat hij inderdaad kon zien dat ik al lenzen droeg, want rondom de irissen van mijn ogen waren heel veel kleine bloedvaatjes ontstaan. Daar schrok ik eigenlijk best van – ik vind mijn ogen enorm belangrijk en was altijd zo zorgvuldig mogelijk omgegaan met mijn lenzen. Ik had ze inmiddels misschien iets langer dan een halfjaar, dus dat je nu al aan mijn ogen kon zien dat ik lenzen droeg? Maandlenzen zouden het dus sowieso niet meer gaan worden. Terug naar een bril wilde ik ook liever niet, dus ik hoopte maar dat de nachtlenzen net wél geschikt zouden zijn voor mijn ogen.

En toch… ergens bleven die negatieve verhalen over nachtlenzen in mijn achterhoofd hangen. De nachtlenzen werden besteld en ik ging een weekje op vakantie naar Zuid-Limburg. Als ik terug zou komen stond er een afspraak ingepland om de nachtlenzen voor het eerst te proberen. De hele vakantie lang bleef het in mijn hoofd zitten en twijfelde ik. Moest ik die nachtlenzen wel doen? Ik was altijd al een onrustige slaper geweest, ben ’s nachts vaak meerdere keren wakker, en nachtlenzen drijven op je hoornvlies terwijl je slaapt…

Het idee ging me steeds meer tegen staan. Dus op een ochtend, een paar dagen voor de afspraak bij de opticien om ze voor het eerst te proberen, besloot ik eens te Googlen naar andere alternatieven. Terug naar een bril wilde ik niet, maandlenzen het liefst ook niet meer, maar een operatie wilde ik ook echt niet. Ik ben altijd voorstander geweest van alternatieve oplossingen, dus zocht ik naar ‘beter zien zonder bril’. Een hele nieuwe wereld ging voor me open. Er waren zoveel websites, blogs en boeken over hoe je je zicht kunt verbeteren zonder het dragen van een bril of lenzen. Ik begon eerst met het lezen over hoe ogen nou eigenlijk werken.

Hoe ogen werken…

Zeker in deze moderne tijd zijn we gewend om veel meer te lezen. We doen alles digitaal, zitten veel meer achter de laptops en kijken voortdurend op onze telefoonschermpjes. Dit is niet natuurlijk voor onze ogen, waardoor ze verkrampen (ogen zijn immers spieren) en ons zicht verslechtert. Dit is wat er gebeurde in de zomer voordat ik een bril kreeg: ik zat voortdurend met m’n neus in de boeken, mijn ogen konden zich niet vrij bewegen en waren alleen gefocust op dichtbij, niet ver weg. Dat mijn ogen dus achteruit gingen was logisch, maar in onze maatschappij is de eerstvolgende stap daarna om een bril op sterkte aan te schaffen. En waarom eigenlijk? Als je een gebroken arm hebt, zit je vervolgens toch ook niet voorgoed vast aan een prothese? In plaats daarvan gun je je arm de rust om te herstellen met gips en is deze na vijf/zes weken weer genezen. Waarom zijn je ogen dan zo anders en moet je direct voorgoed een hulpmiddel gebruiken?

Het dragen van een bril of lenzen zorgt er juist voor dat je ogen niet meer zelf scherp hoeven te stellen. De bril of lenzen doen dat namelijk al voor hen. Het gevolg: je ogen worden lui. Daarom merk je dat je na een jaar, anderhalf jaar weer opnieuw naar de opticien moet om weer een nieuwe bril uit te zoeken, want de sterkte is weer achteruit gegaan. Dus ga je naar huis met een nog sterkere bril of lenzen, worden je ogen nog luier, verslechterd het na verloop van tijd weer en zit je voor je het weet weer bij de opticien. Natuurlijk is dat goed voor de opticien, want jij betaalt wel, maar erg goed voor je ogen is het niet.

Beter zien op een natuurlijke manier

Ik wilde dus van mijn bril en lenzen af en op een natuurlijke manier weer beter gaan zien. Waar moest ik dan beginnen? In eerste instantie las ik veel over de zogenoemde Batesmethode, een theorie van de Amerikaanse oogarts William Bates. Door middel van andere kijkgewoontes kun je je ogen aanleren om zelf weer beter te gaan kijken zonder hulp van een bril of lenzen. Verder kocht ik het boek Natuurlijk zien en de Batesmethode van Saskia Naber (zeker een aanrader, klikje).

Ik begon door afscheid te nemen van mijn sterktebril van -3 met de cilinders en langzaamaan ging ik steeds een stapje verder tot ik helemaal geen bril meer droeg. Met een sterkte van -3 en cilinder was dat in het begin wel heel lastig. Ik kon in het begin echt helemaal niets scherp zien, behalve als het heel dichtbij was.

Op internet las ik daarvoor de oplossing om bijvoorbeeld mijn laptopscherm en de ondertiteling op tv nog redelijk goed te kunnen zien: de simpelste sterktebril kopen die qua sterkte de helft is van je eigenlijke sterkte, zonder cilinders of andere toevoegingen. Op Charlie Temple kocht ik dus de goedkoopste bril van €29,- met een sterkte -1.50 en zonder cilinder. Als ik het gevoel had dat ik een bril nodig had, zette ik deze op. Dit deed ik wel zo min mogelijk, alleen als ik tv keek of op mijn laptop zat had ik hem op. In het begin was dat echt een uitdaging, zeker als ik in een winkel was en de prijzen niet kon lezen.

Er kwam echter al snel verbetering en voor ik het wist zag ik de ondertiteling van een tv serie zo scherp, dat ik weer een nieuwe, goedkope bril kocht bij Charlie Temple. Deze keer met een sterkte van -0.75 (weer zonder andere extra’s of een cilinder). Weer enorm wennen toen die binnenkwam, want de ondertiteling was ineens een stuk minder scherp, maar gelukkig nog net leesbaar. Een aantal maanden gingen voorbij en mijn ogen wenden langzaam eraan dat niet alles scherp meer was. Als ik buiten was zag ik het merendeel wazig, maar aan de andere kant… wie had besloten dat je altijd alles per se haarscherp moet zien? Dat ik, als ik buiten wandel, de flats van een paar kilometer verderop scherp moet zien? Waarom is dat per se nodig? Ergens was het heel verhelderend om niet alles meer scherp te hoeven zien.

Na enkele maanden waren mijn ogen weer zo gewend dat ik de ondertiteling, zelfs met de bril met een sterkte van -0.75, zo goed kon zien dat het tijd was om voor de laatste keer weer een bril te bestellen. Ik kocht weer een goedkope bril bij Charlie Temple (ik beloof je, helemaal zelf betaald en niet gesponsord) en de sterkte was deze keer -0.25 zonder extra’s. Bijna een sterkte van 0! Ook deze keer was het weer enorm wennen als ik naar de tv keek, want de ondertiteling was weer een stuk minder scherp. Voor mijn laptop had ik inmiddels al geen bril meer nodig, dus ik droeg hem echt alleen nog als ik tv keek. Als ik eerlijk ben heb ik deze bril echt maar maximaal één maand gedragen, omdat ik de ondertiteling daarna zonder bril ook kon lezen. Natuurlijk niet 100% scherp, maar het was leesbaar en dus prima.

Inmiddels is het nu weer zo’n drie maanden later en heb ik dus al drie maanden geen enkele bril meer gedragen. De laatste bril met een sterkte van -0.25 ligt nog in het laatje van mijn nachtkastje en gebruik ik alleen soms in mijn foto’s als accessoire (want dat geeft soms toch net iets extra’s). Vandaag de dag precies een jaar geleden, op 15 augustus 2020, nam ik afscheid van mijn bril en lenzen met sterkte van -3 en cilinder en het is echt de beste beslissing geweest.

Hoe is het nu?

Het is nu dus een jaar later. Kan ik nu al helemaal scherp zien? Het antwoord daarop is nee. Wel is mijn oogzicht zo enorm verbeterd dat ik gewoon door het leven kan gaan zonder bril of lenzen, zonder enig hulpmiddel. Maar, zoals ik al zei, is het dan wel nodig om alles altijd maar haarscherp te moeten zien? Ik vind in ieder geval van niet. Het helpt ook dat ik nog geen auto rij, dat komt ergens in de komende jaren wel. Ik hoop dat mijn zicht dan goed genoeg hersteld is. In één jaar tijd hebben mijn ogen namelijk al enorme sprongen gemaakt en ik heb er alle vertrouwen in dat het de komende jaren nog beter zal worden.

Ik hoop dat ik jullie met het schrijven van deze blogpost kan helpen. Dit is absoluut niet bedoeld als aanval op mensen die wel een bril of lenzen dragen, dat is ieders eigen keuze en daar is ook niets mis mee. Maar ik wil dit met jullie delen om jullie te laten weten dat je een keuze hebt. Dat het ook zonder kan, dat je je ogen de tijd moet gunnen om zelf te herstellen. Voordat ik hier over na ging denken en ging googlen had ik namelijk geen idee dat er nog een andere optie zou kunnen zijn, een alternatieve manier om je ogen zelf weer te laten herstellen. Tegenwoordig is het vanzelfsprekend om een bril of lenzen te nemen als je oogzicht verslechtert, maar dat hoeft helemaal niet nodig te zijn.

Ik zal jullie op de hoogte houden qua verbetering van mijn oogzicht en stel gerust ook vragen in de reacties als je die hebt!